Historia

Najstarszą wzmiankę dotyczącą miasta można znaleźć w “Dokumentach Konrada” z 1203r., w których figuruje jako wieś Wysokie. Około 1239r. miejscowość określono jako osiedle, należące do kasztelani święckiej. W dokumentach z końca XV wieku Wysokie pojawia się jako nazwa osady królewskiej, założonej przez Kazimierza Jagiellończyka, który nadał jej prawa miejskie w 1492 roku. W roku 1496 Aleksander Jagiellończyk określił granice miasta, a w roku 1503, już jako król Polski, aktem wystawionym w Wilnie nadał jej prawa magdeburskie, potwierdzając stare przywileje mieszkańców. Nadał także nowe, takie jak: korzystanie ze stawów królewskich, warzenie piwa i stanowienie sądownictwa miejskiego.W drugiej połowie XVI wieku miasto przeszło w ręce Radziwiłłów, a następnie było własnością innych rodów. Częste zmiany właścicieli hamowały jego rozwój. W czasie najazdu szwedzkiego Wysokie Mazowieckie zostało całkowicie zniszczone i spalone. Z poniesionych strat nie mogło podźwignąć się do końca XVIII wieku. Ciągłe wojny, począwszy od najazdy szwedzkiego, przez wojnę północną, konfederację barską, a na powstaniu kościuszkowskim skończywszy, nie sprzyjały odbudowie miejscowości. Rozwój miasta powstrzymywały także przynależności do różnych zaborów. Za czynny udział mieszkańców w powstaniu styczniowym miasto zdegradowano do miana osady wiejskiej.

W 1866 r. Wysokie Mazowieckie stało się siedzibą powiatu, pozostając jednak osadą aż do wybuchu I wojny światowej. Rangę miasta przywróciły dopiero władze niemieckie w roku 1915. Rolniczy charakter miasta powodował spowolnienie rozwoju w okresie międzywojennym. Miasto ożywiało się tylko w poniedziałki i czwartki, kiedy na targ przybywali okoliczni rolnicy przywożący płody rolne.

W czasie II wojny światowej Niemcy niemal całkowicie spalili miasto, ponadto wymordowali ludność pochodzenia żydowskiego. Równie tragiczny los spotkał wyróżniająca się część inteligencji polskiej. Mimo prześladowań i terroru, ludność prowadziła walkę z okupantem. Miasto było ośrodkiem ruchu oporu i siedzibą komendy Armii Krajowej.

Po wojnie nastąpił rozwój budownictwa mieszkaniowego. Miasto stało się ośrodkiem powiatowym , powstały zakłady i instytucje związane głównie z rolnictwem. Zorganizowano także szkoły podstawowe i ponadpodstawowe, placówki służby zdrowia.

W 1992 roku w związku z 500-leciem miasta został ufundowany sztandar, który uzupełnił dotychczasowe symbole. Do tego czasu jako symbol funkcjonował jedynie Herb Miasta, który wiąże się z faktem lokacji, nadaniem prawa magdeburskiego i wzrostem znaczenia miasta XVI wieku. Herbem jest biały łabędź płynący po wodzie na niebieskim tle. Woda ma kolor zielony, zaś biały kolor w heraldyce oznacza kolor srebrny. Brak jest dokumentów pozwalających na ustalenie genezy powstania herbu jak i formy jego afirmacji. Według jednej z wersji powstanie herbu wywodzi się od stawów królewskich, na których gnieździły się łabędzie. Druga wersja powołuje się na wierność mieszkańców miasta księciu mazowieckiemu. Łabędź jest symbolem wierności i przywiązania.

Dnia 10 października 2002 roku Rada Miasta podjęła uchwałę w sprawie ustanowienia flagi miasta, której wzór wywodzi się bezpośrednio z tarczy herbowej miasta. Flaga trójdzielna z pasem srebrnym błękitnym i zielonym z lewa w skos. W polu błękitnym z prawa -godło miasta – łabędź srebrny.

Odsłony: 422

Scroll to Top